Bijna Earthdansjes en geen bavianen

Er zijn alweer twee weken voorbij. De tijd vliegt hier, voor ik het weet ben ik weer in het saaie en grijze Nederland. Maar gelukkig heb ik eerst nog negen maanden zon, zee en gezelligheid in het vooruitzicht.

Het weekend van 20 t/m 22 september (ja jongens, ik heb drie heerlijke dagen weekend) hadden we kaartjes voor het Earthdance festival wat in PE zou plaatsvinden. Op zijn Afrikaans in PE dan, aangezien het toch nog een uurtje rijden was. Vrijdags waren de eerst feestgangers al even heen geweest en die kwamen met de informatie dat het een festival vol Afrikaanse spacende hippies zou zijn die bedelden om sigaretten en geld. Klonk als een groot feest, maar ach de kaartjes waren toch al binnen en wie zegt nou nee tegen Afrikaantjes die zich niet meer in Afrika bevinden. Helaas zijn wij nooit aangekomen op dit heerlijke festival, maar hebben we wel een prachtige sightseeing (zover dat gaat in het donker) gehad door de bergen van PE. Ja, we waren verdwaald. Toen er op een gegeven moment een dronken tegenligger ons naderde op de verkeerde kant van de weg, met het vorige ongeluk nog vers in ons geheugen, was de feeststemming toen vrij ver te zoeken. Gelukkig bestaat half PE uit internationale studenten en vrijwilligers waarvan ongeveer driekwart van Nederlandse afkomst zal zijn. En laten we nou net zijn uitgenodigd voor een huisfeestje bij een van de Nederlandse huizen. Langzaam maar zeker kwam zo de feeststemming dan toch weer boven drijven. De nacht eindigde in een kroeg/club-achtig iets waar alleen maar zwarten te vinden zijn. Maar op donderdag hebben ze ladies night, oftewel gratis wijn voor de dames, dus het beviel me hier wel. Helaas hebben we niet lang van deze club mogen genieten aangezien hij afgelopen week is afgebrand. Daar gaan mijn gratis wijntjes.

Afgelopen week waren de scholen een weekje gesloten, dus de kinderen waren constant op Maranatha. Er was een speciaal vacation programme gemaakt en Wimke en ik mochten zelf kiezen of we ergens bij aanwezig wouden zijn of dat we liever thuis bleven. We hadden besloten om elke dag naar een activiteit te gaan om inzet te tonen en omdat de kinderen toch wel enorme schatjes zijn. Afrikanen hebben er alleen niet zo veel moeite mee om een programma te veranderen of gewoon niet te volgen (wat dat betreft zit ik hier prima op mijn plek) waardoor ik eigenlijk een week vakantie heb gehad. Het was een erg zware week vol dilemma’s. Strand of zwembad? Welke bikini moet ik aan? Wel of geen ijsje? En natuurlijk de stand van de zon volgen. Daarbij kwam ook nog dat het dinsdags een nationale feestdag was: Heritage Day, door de Afrikanen liefdevol omgedoopt tot nationale braaidag. He bah, alweer een braai.

Afgelopen weekend zijn we naar de Baviaanskloof geweest. Samen met nog iemand zat ik achterin een busje voor 8 personen in een innige omhelzing met de koelbox. Het was immers maar een 3 uur durende rit, wat voor Afrikaanse begrippen even op en neer naar de supermarkt is. Oke dat is misschien een klein beetje overdreven, maar goed.. De Baviaanskloof heeft een prachtige natuur met een groot aantal bavianen. Helaas heb ik naast mijn lieve huisbaviaantjes geen baviaan gezien, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben onze lichamen, die door al het goedkope en lekkere eten opzwellen tot obesitas formaat, eens even wat beweging gegeven door een klim en klauter tocht over stenen en een zwempartij in de ijskoude beek. Het valt me mee dat mijn camera nog leeft aangezien klimmen, klauteren en foto’s maken over het algemeen niet echt de meest briljante combinatie is als je Astrid heet. Maar zowel mijn camera als ikzelf zijn weer heelhuids in PE aangekomen. ‘S avonds moesten we natuurlijk wel en typisch Zuid-Afrikaanse maaltijd eten, je raad het al:Braaien. Onder het genot van een heerlijk vuurtje in een wat leek op een varkensvoederbak moesten natuurlijk de nodige drankjes worden genuttigd. Het was weer een heerlijk avondje. De volgende dag hebben we heel sportief een wandeling gemaakt over een sinaasappelplantage. De omgeving bij de Baviaanskloof stikt van de sinaasappelplantages en de arbeiders wonen in kleine gehuchtjes half op de plantages. Wat me opvalt is dat de mensen hier altijd heel graag op de foto willen. Waar je in Nederland allemaal boze blikken krijgt toegeworpen zodra je een camera tevoorschijn tovert, wordt je hier zowat gesmeekt om een foto te maken. Zoals onze gids in de Walme Township het verwoorde zijn de mensen hier allemaal cameraproof. Na al deze lichamelijke inspanningen zijn we zonder omhelzing met de koelbox terug gereden naar PE.

En nu weer gewoon een normaal weekje stage lopen. Morgen wordt het 30 graden en zonnig, dus ik denk dat ik spontaan ringworm heb.. Nee ik zou niet durven.