De eerste drie weken

Wegens vele verzoekjes ga ik me dan toch aan een blog wagen. Ik ga mijn best doen om een keer in de twee weken jullie een update te geven over het heerlijke weer, het lekkere eten en alle leuke dingen die ik hier doe. Maar ik beloof niets!

Het is vandaag alweer drie weken geleden sinds ik mijn eerste stappen op Zuid-Afrikaanse grond heb gezet. Het voelt alleen al heel veel langer. Ik heb al zoveel dingen gedaan en al zoveel indrukken gekregen dat ik naar mijn idee hier al wel een maand of twee zit. Dit komt natuurlijk mede door mijn heerlijke huisgenootjes die Marshall Road ook echt als een thuis laten voelen.

De eerste week heb ik voornamelijk genoten van de nog vrije dagen en ben ik samen met Wimke opzoek geweest naar een auto voor ons. Uiteindelijk hebben we bijna een week van een Volkswagen Jetta mogen genieten voor ik hem in de prak reed (no worries iedereen leeft nog). Het autoverhuurbedrijf wou ons gelukkig nog wel een nieuwe auto verhuren, dus nu rijden we rond in de aller oudste Volkswagen City die ze konden vinden. Het bakkie heeft drie prachtig verschillende kleuren rood, roest en wit. Aan een toerenteller doen we niet en een werkende handrem is ook een overbodige luxe. Meer dan vier versnellingen hebben we ook niet nodig en het dashboardkastje valt van ellende uit elkaar zodra er een poging tot openen wordt gedaan. Een werkende benzinemeter hebben we ook niet nodig, we merken immers snel genoeg wanneer er getankt moet worden. Maar we kunnen wel cassettebandjes afspelen. En als je hem eenmaal aan de praat hebt, waar de tijd voor moet worden genomen, rijdt het ding verder prima.

Om nog even in de vakantiesfeer te blijven en de toerist uit te hangen zijn we de eerste zondag met z’n allen naar het Addo Elephant National Park gereden (toen hadden we onze geliefde Jetta nog). Bizar idee dat er op een uurtje rijden gewoon een park is waar allemaal wilde dieren leven. Olifanten hebben we die dag zeker gezien, we hebben tot twee keer toe in de file gestaan omdat de olifanten op de weg stonden. Op dat moment voelde ik me toch wel heel erg klein naast zo’n enorme olifant. Maar het was wel echt super om te zien! Naast olifanten hebben we Pumba het wrattenzwijn gespot, zebra’s, een buffel, struisvogels en nog veel meer. Maar helaas hielden de leeuwen en de jachtluipaarden zich gedeisd. Nu moeten we nog maar een keertje heen, erg vervelend natuurlijk.

Mijn huis heeft inmiddels al twee braais georganiseerd in de achtertuin en beide braais zijn uitgemond in prachtige feestjes met nachtelijke zwempartijen. De eerste braai heeft de politie moeten beëindigen, dat zegt wel genoeg denk ik. Ik heb zo’n vaag vermoeden dat Marshall nog wel meerdere braais zal gaan organiseren..

Afgelopen vrijdag zijn we met de hele meut op Township Tour geweest in de Walmer Townships. Ik vond het bizar om te zien dat er daadwerkelijk mensen in de shacks leven. Wat ik helemaal belachelijk eruit vond zien waren de schotels die aan sommige shacks waren bevestigd. Uiteindelijk was er een man die ons uitnodigde om binnen in zijn shack te komen kijken. Mijn medelijden met de mensen hier was hierna vrij snel verdwenen aangezien er twee flatscreen tv’s binnen stonden en een dikke Amerikaanse koelkast. Dit huishouden had meer luxe dan dat ik op mijn studentenkamertje in de stad had. Van buiten ziet het er dan misschien niet uit, maar van binnen doet het niet onder voor een echt huis. Onze gids zijn vrouw had voor ons allemaal een drie gangen diner gekookt, die we gezellig met z’n twintigen in het minihuisje hebben opgepeuzeld. Onder het eten werden we gestoord door een Afrikaanse dansgroep die een optreden aan ons gaf. Volgens mij missen we in Nederland bepaalde spieren of motoriek want ik zie ons kaaskoppen nog niet zo snel de bewegingen nadoen van deze groep. Het was echt super om te zien! Na het eten zijn we nog even de plaatselijke kroeg van de township ingedoken waar we lekker hebben gedronken en gedanst met de plaatselijke bevolking. De mensen hier zijn allemaal zo vriendelijk en open dat ik me maar met moeite voor kon stellen dat het ook heel gevaarlijk kan zijn in een township.

De zaterdag hierna stond in het teken van mijn verjaardag en de verjaardag van een ander huisgenootje aangezien dezen door het ongeluk iets minder feestelijk waren. We werden eerst heel vriendelijk opgesloten op onze kamer (huisgenootje) of opgesloten op het balkon (ik), zodat mijn lieve huisgenootjes een calorierijk ontbijtje konden klaarmaken. Na een ontbijt bestaande uit taart, cupcakes en american cookies werden we afgevoerd in de auto naar een onbekende bestemming. Toen we er uiteindelijk achterkwamen dat we gingen bowlen konden we weer opgelucht adem halen gelukkig. Bowlen gebeurd hier niet als in Nederland niet op eigen schoenen, maar omdat het toch Afrika blijft moet je maar op je blote voeten. Vrij spannend voor een eerste klas kluns, maar gelukkig zitten al mijn tenen er nog aan.

Naast deze hoogtepunten ben ik ontzettend veel uit eten geweest (het kost hier toch niets), zijn de eerste paar schoenen al binnen (nogmaals het kost hier niets) en wordt het strand een soort tweede thuis aangezien deze maar 5 minuten lopen van het huis af is.

Naast de weekenden loop ik helaas ook nog stage. Ik loop stage bij Maranatha Streetworkers Trust. Dit is een instelling voor volwassenen en kinderen die op straat leefden of die om wat voor reden dan ook niet meer thuis konden blijven wonen. Op stage heb ik tot nu toe voornamelijk administratieve klusjes gedaan aangezien er vandaag een belangrijke inspectie zou komen. Vanaf volgende week ga ik mij meer met het echte social work bemoeien en krijg ik meer taken die van toepassing zijn op mijn studie. Tot nu toe heb ik nog maar weinig interactie met de kinderen gehad. Ik help ze elke dag met hun huiswerk en sport daarna ook nog een uurtje met ze, maar daar houdt het ook mee op. Wel vinden de kinderen het super om Nederlands te leren, telkens weer vragen ze me wat het woord in het Nederlands is. Het gebeurt alleen vaak dat het Nederlandse en Afrikaanse woord gelijk zijn en in dat geval kan het geen Nederlands woord zijn. De kinderen hier spreken bijna allemaal drie of vier talen, Engels, Afrikaans, Xhosa en/of Swahili. Afrikaans is echt een heerlijk taaltje en als de Afrikanen langzaam praten kan ik ze ook nog redelijk goed volgen. Werkwoorden vervoegen doen ze hier niet, dus een gesprek leidt regelmatig tot de slappe lach. Helaas hebben de Afrikanen hier de gewoonte om ontzettend snel en heel luid te praten. Maar verder is het hier baie lekker!

Voor komend weekend staat het Earthdance festival op de planning en het weekend daarna gaan we met z’n allen naar de Baviaanskloof. Aan verveling doen we hier niet!

Tot siens en baie liefs uit Suid Afrika